Backpacker Killer- Morderca turystów

Australia, miesce uważane za jedno z najbezpieczniejszych na świecie. Co roku ponad 5 milionów turystów odwiedza tą krainę kangurów. Większość trzyma się znanych miast i utartych szlaków, ale osoby chcące poznać lepiej naturę australii, wybierają się w inne zakątki, zwykle łapiąc stopa. To te osoby, z daleka od rodziny, od przyjaciół, od kogoś, kto zainteresuję się ich zniknięciem były celem Ivana. Celem idealnym. I pewnie uszło by mu na sucho mordowanie młodych turystów, gdyby bardziej przemyślanie wybrał miejscówki porzucenia zwłok.

Na Hume Highway morderca otworzył drzwi i zaproponował podwózke Paulowi Onionsowi, brytyjskiemu turyscie zmierzającemu do Mildury, by popracować trochę przy zbiorach owoców. Był 25 styczeń 1990.

Paul z radością wsiadł do terenówki, zapiął pasy i podziwiał widoczki za oknem. Do czasu, aż samochód przejechał jakiś magiczny punkt. Wtedy Ivan, który przedstawił się jako Bill, zatrzymał samochód, wysiadł i zaczął gmerać pod siedzeniem. Po chwili wyjął stamtąd pistolet. Paul był wcześniej w wojsku, wiedział, że z kolesiem z bronią się nie dyskutuje, tylko spinkala ile sił w nogach. To też uczynił. A pamiętając inną lekcję z wojska, spinkalał zygzaczkiem, by było go trudniej trafić. Nie pomylił się w swoich przewidywaniach, bo Ivan strzelił w jego strone dwukrotnie.Udało się. Udało się uciec przed pewną śmiercią, gdy niespodziewanie jeden z samochodów zatrzymał sie, zabrał Paula i zawiózł go prosto na posterunek policji w Bowral. To Joanne Berry z Canberry uratowala mu życie. Jego zeznania zostały spisane przez jakiegoś zjadacza pączków i odłożone w miejsce wiecznego zapomnienia, bo po co ktoś miałby prowadzić śledzctwo w sprawie usiłowania zabójstwa.

Zeznania turysty i Joanne przeleżały w zakurzonym kartonie długie 4 lata. Akta zostały otwarte ponownie dopier 13 kwietnia 1994.

19 września 1992 roku, na szklaku wędrownym w Belanglo State Forrest niedaleko australijskiego Sydnej, wędrowcy zauważają rozkładające się ciała dwóch kobiet. Jakże znamienne było miejsce ich odnalezienia, gdyż punkt nazywał się Executioners Drop, czyli miejscówka egzekutorów.

Dla purystów języka angielskiego dodam, że oczywiście drop to nie miejscówka,ale jak już powiedziałam w innym filmie, będę po prostu robiła tłumaczenia kontekstowe.

Odnalezione zwłoki należały do 21 letniej Caroline Clarke, która jak się okazało, została zgwałcona zanim w jej głowę oddano 12 strzałów i 22 letnie Joanne Walters, która również została zgwałcona a do tego zakneblowana i zadźgana. Młode kobiety były turystkami z wielkiej brytanii. Ostatni raz ktoś widział je żywe w niedzielę wielkaocną, 18 kwietnia 1992 roku, czyli 4 miesiące wcześniej. Dziewczyny próbowały wtedy złapać stopa, by dojechać do Adelaide.

One, jak i inne ofiary były widziane na Hume Highway, a później, nikt więcej ich nie widział, aż do dnia odnalezienia ich martwych ciał.

Odnaleziona 20 września 1992 Caroline była córką Ian i Jacquie. Dziewczyna była młoda, wesoła i pełna życia. Odkąd skończyła 10 lat chciała wybrać się w podróż do Australii.

W Kings Cross poznała walijkę Joanne Walters. Dziewczyna pracowała jako opiekunka do dzieci. Dziewczyny zdecydowały, że pojadą w rejony znane z sadów i plantacji owoców i tam przez chwilę popracują.

Caroline miała zakaz łapania stopa samej, ale teraz była przecież z towarzyszką podróży.

6 tygodni poźniej, rodzice dziewczyny zaczęli się martwić. Caroline nigdy nie opuszczała rodzinnych uroczystości, a będąc poza domem zawsze dzwoniła z życzeniami. Nie tym razem. Gdy Emma,starsza siostra dziewczyny powiedziała rodzicom,że nie otrzymała życzeń, Ci wiedzieli, że coś jest nie tak.

Nie tracili ani chwili, od razu zmontowali bilety i fotografie w jedną całość i rozesłali do każdego większego hostelu z prośbą do podróżników, by Ci zabierali kopie ze sobą i zostawiali w miejscach, do których się udają. To okazało się bardzo szybką i efektywną dystrybucją ulotek z informacją o zaginionej.

Miejsce, w którym ostatecznie znaleziono dziewczyny znajdowało się niedaleko tego, w którym zaledwie 2 lata wcześniej Paul Onions o mało nie pożegnał się z życiem.

Tym razem policja podeszła do sprawy poważnie. Powołano specjalną grupę, na której czele stanął komandor Clive Small. W sprawę zaangazowano także wiodącego psychiatrę kryminalistycznego dr Rod’a Miltona. Rod zebrał wszystkie informacje i udał się na miejsce znalezienia obudwu dziewczyn. Siedział tam patrząc na skałkę, pod którą wcześniej ukryte były ciała i zbierał całą zdobytą dotychczas wiedzę w profil sprawcy. Na podstawie obrażeń, ich ilości i umiejscowieniu, psychiatra doszedł do wniosku, że morderca po porstu, zwyczajnie lubi krzywdzić innych, lubi przemoc dla samej idei przemocy, bo kto inny po śmiertelnym dźgnieciu w szyję, zadaje kolejne ciosy? Przecież ofiara już i tak nie żyła. Ubrania Joanne były rozrzucone obok ciała. Rod twierdził, że zwyrodnialec celowo ułożył martwą Joanne w taki a nie inny sposób i zostawił jej ubrania w pobliżu, by upokorzyć ją w sensie seksualnym. Leżała twarzą w dół. W sumie morderca zadał jej 14 ciosów nożem, 4 razy w klatkę piersiową. Raz w szyję i 9 razy razy w plecy. Znaleziono ją 19 września 1992.

Ciało Caroline leżało zaledwie 50 metrów dalej. Była ułożonana brzuchu. Jedna z jej rąk była wyciągnięt ai podłożona pod głowę, w którą oddano kilka strzałów. Mało tego, z raportu koronera wynika, że rany wlotowe na głowie znajdowały się w różnych miejscach. To znaczy, że morderca strzelał, podchodził, odwracał jej głowę i znów strzelał. Dziewczyna w miedzyczasie była związana, ponieważ obok ciała znaleziono linę. Resztę tej liny wraz ze śladami krwi znaleziono później w domu oprawcy, schowaną w poszeewkę na poduszke. Badania krwi potwierdziły, że należała do Caroline.

Wnioski w profilu mówiły o dwóch sprawcach, z których jeden był bardziej dominujący, a drugi bardziej spontaniczny. Jednak głownymi cechami były miłość do broni i przemocy, nienawiść do kobiet, miłość do władzy i siły ale pogarda dla autorytetów. Był bardzo dobrym pracownikiem, znał doskonale okolice i przyrodę, miał doskonałe rozeznanie w okolicach Liverpoolu, ponieważ to stamtąd zabierał swoje ofiary. Najprawdopodobniej mieszkał też w okolicy.

Clive Small zaczął metodycznie przeczesywać akta przestępców, szukajac charakterystyk wymienionych przez Roda Miltona. Ktoś zwrócił uwagę Cliva na to, by przyjrzał się całej rodzinie Milat.

30 grudnia 1989 roku, James Gibson i Deborah Everist zdecydowali się wybrać do oddalonego o 300 mil od Sydney Albury . Para młodych australijczyków pochodząca z Frankston opuściła Surry Hills. To tam byli widziani po raz ostatni.

Gdy zostali odnalezieni w 1993 , z ich ciał pozostaly jedynie szkielety. Tak jak i poprzednio, na ofiary natknął się lokalny wędrowiec. James i Deborach zginęli od wielu ran kłutych, a ich ciała zostały przykryte chaszczami. Byli porzuceni w odległym i odludnym zakątku lasu. Policja była zaskoczona tym odkryciem, ponieważ aparat i plecak Jamesa znaleziono wcześniej 120 kilometrów na północ od szczętków, w Galston Gorge. Aparat odnaleziono 31 grudnia 1989 roku a plecak 13 marca 1990.

Szkielet Jamesa był zwinięty w pozycję płodową i ukazywał slady po 8 dźgnięciach nożem. Jedno z cięć przechodziło w górnej części kręgosłupa mężczyzny, co zapewne przecięło rdzeń kręgowy i spowodowało paraliż. Kolejne ciosy zadane były w okilicy serca i płuc.

Szczątki Debory ukazły, że była ona brutalnie pobita. Jej czaszka miała pęknięcia w 2 miejscach, żuchwa została złamana a na czole widniały ślady po nożu. Dodatkowo oprawca zadał jej jeszcze cios nożem w plecy.

Policja szybko doszła do wniosku, że sposób w jaki ofiary zostały zamordowane jest im znajomy. W okolicy hasał słodko seryjny morderca. Od razu zebrano największą grupę policjantów w histori poszukiwań w Australii. Tym razem prowadzący sprawę Clive był zdeterminowany, by przeszukać każdą dziurę i każdy zakamarek. Jedynymi ograniczeniami dla grupy poszukiwaczy stały sie bariery naturalne, takie jak np. Wspomniany wcześniej Galston Gorge, kilkuset metrowy wąwóz. W efekcie ponad 300 policjantów przeszukało 78 kilometrów dróg pożarowych i terenu wokół nich w lesie stanowym Belanglo.

W przeciągu miesiaca, znaleziono kolejne 3 ciała. Z każdym kolejnym, rozległość obrażeń i przemocy była zwiększana. Poza dźganiem, strzałami, wiązaniem i gwałtami, jedna z ofiar miała obcięta głowę.

20 Styczeń 1991 zaginęła turystka z niemiec, Simone Schmidl. Simone wyjechała z Sydney by udać się do Melbourne. To tutaj miała spotkać się z matką. Jej szczątki odnaleziono 1 listopada 1993. Obok szkieletu Simone znaleziono ubrania. Nie należały jednak do niej a do Anji, o kótej zaraz wspomnę. Jej kości nosiły ślady po nożu. Dwa ślady przecinały jej kręgosłup a kolejne 6 śladów znajdowało się na żebrach w okolicy serca i płuc.

20 grudnia 1991 Gabor Neugebauer i Anja Habschied, kolejna para turystów z niemiec opuściła Kings Cross by udać się na wyprawę do Darwin. W innych źródłach znalazłam datę 26 grudnia czyli niemal tydzień poźniej. Ich kości także zostały odkryte 4 listopada 1993, blisko szlaku ogniowego. Byli zakopani w płytkich grobach, 50 metrów od siebie. Anja została pozbawiona głowy a jej czaszka nigdy nie została odnaleziona. Gabor otrzymał 6 strzałów w głowę.

Koroner twierdził, że niektóre szczątki wskazywały na to, iż ofiary nie zmarły od razu, a także że niektóre z nich były wykorzystane seksualnie.

W Listopadzie 1993 roku policja w końcu zwróciła się z publicznym apelem do mieszkanców australii. Potrzebowali pomocy w ujęciu sprawcy. Na apel odpowiedziało 5119 osób. Ale tylko jedna z tych odpowiedzi była tym, czego szukali śledczy. Zadzwonił do nich... Paul Onions. Ten sam, który kilk alat wcześniej uciekł przed strzelającym do niego Ivanem. Służby australijskie przetransportowały Paula na miejsce. Na miejscu, w Sydney, Paul zidentyfikował Ivana Roberta Marko Milata, jako swojego oprawcę.

Rząd nowej południowej walii ustalił nagrodę za pomoc w znalezieniu mordercy. 5 listopada 1993 nagroda wynosiła aż 500.000 dolarów australijskich. Paul Onions zadzwonił do nich tydzień później, 13 listopada.

Policja zaczęła dokładne dochodzenie w sprawie Ivana. I tutaj ktoś sobie chyba robił jaja z pogrzebu, bo Clive Small stwierdził, że po sprawdzeniu czasu pracy i alibi mordercy, mogli jasno określić, że ten nie był w pracy w czasie morderstw. Spoko, widać na szkieletach słonko wypaliło daty albo australijskie służby mają magię na swe usługi i wiedzą którego dnia 3-4 lata temu ktoś został zamordowany. Z takim abra kadabra udają się w miejsce pracy i sprawdzają grafik delikwenta.

Zaczęli obserwować mieszkanie na Cinnabar Street w Eagle Vale 26 lutego 1994. Ustalili, że Ivan sprzedał swojego Nissana Patrol’a tuż po odnalezieniu ciał Caroline i Joanne.

Paul Onion, o którym mówiłam wcześniej, zidentyfikował Milata 5 maja 1994.

W każdm razie, 22 maja 1994 roku dzięki Paulowi śledczy zatrzymali Ivana Milata i zdobyli nakaz przeszukania jego domu. Dom mordercy otoczyło 50 funkcjonariuszy policji. Planowali także przeszukanie domów jego rozległej rodziny, jako środek ostrożności i sprawdzenia, czy jego wesołe polowania na ludzi były wybrykiem solowym, czy też ktoś mu pomagał.

W domu mordercy znaleziono plecaki, namioty, turystyczne zestawy do gotowania, aparaty fotograficzne i inne przedmioty, kótre łatwo łączyły go z ofiarami. W ścianach domu, w specjalnie zrobionych skrytkach odkryto rugera kaliber 22. porozkładanego na częsci. Testy balistyczne potwierdziły, że broń ta była jdną z 2 użytych przy okazji 2 morderstw. Kolejną z dopasowanych broni był 22 kalibrowy Anschutz. Poza tym policja znalazła jeszcze pistolet Browninga i duży nóż myśliwski. W jednym z pokoi stało też zdjęcie. Zdjęcie ex dziewczyny Ivana, w bluzie należącej do Caroline Clarke.

W domach rodziny Ivana policja znalazła jeszcze ogromną ilość broni i amunicji , jako że Milatowie mieli swoją własną strzelnicę, liny i kable pasujące do tych znalezionych przy ofiarach.

W toku śledztwa ustalono, że żaden z członków rodziny nie brał udziału w makabrycznych działaniach Ivana i nie wspieral go w żaden inny sposób, a także nie wiedział o jego poczynaniach.

Paul B. Kidd jest australijskim pisarzem, specjalizującym się w seryjnych mordercach. Po latach badań i poszukiwań doszedł on do wniosku, że Australia posiada własny type seryjnych morderców. Według Paula, osoby te pochodzą zwykle z ubogich, nieuprzywilejowanych środowisk, byli ofiarami nadużyć i przmocy seksualnej, ich morderstwa są efektem zwykłej okazji, która się nadarzyła. Są też mądrzy czy sprytni jeżeli chodzi o Australię, wybierają miejsca odludne, porośnięte krzakami, gdzie najłatwiej uprowadzić samotnych turystów szukających podwózki. Ponieważ morderca zna okolicę, zabiera niczego nieswiadome ofiary w miejsca zupełnie odizolowane, gdzie nikt nie będzie słyszał ich krzyków i gdzie nikt nigdy nie będzie ich szukał. Dodatkowo, ukrywa ich ciała, często zakopując w płytkich grobach. Ivan zdecydowanie pasuje do opisów Paula.

Ivan Robert Marko MILAT

Był synem chorwackich imigranów. Urodził się 27 grudnia 1944 roku jako piąte z 14 dzieci Milatów. Rodzina nie była zamożna, ale rodzice pracowali. Przy takiej gromadzie rodzice nie poświęcali dzieciom zbyt wiele czasu ani uczuć. Matką Ivana była australijka Margaret Elizabeth Piddleston. Kobieta poślubiła Stjepana Marko Milata mając zaledwie 16 lat. Stjepan, ojciec Ivana był despotą i dyktatorem w rodzinie. (coś jak mój, ja chyba złą karierę wybrałam, ale spoko, nie jest za późno, co udowodniła ciotka Carrie czy Gesche) . Wracając do Stjepana, był też okrutny dla swoich dzieci,a sąsiedzi zeznali, że widzieli go jak stał nad dwójką swoich synów i okładał ich kantówką 2x4 cale.

Początkowo rodzina mieszkała w Bossley Park, a następnie przenieśli się do Liverpoolu.

Słabsze i grzeczniejsze dzieci Milatów były szykanowane i prześladowane, więc Ivan szybciutko doszedł do wniosku, że to on woli być na górze, to on woli być prześladowcą. Jego ulubionym celem był młodszy brat George.

Chłopak więc od zawsze wykazywał się agresją i antysocjalnym zachowaniem. W wieku 17 lat wylądował w poprawczaku za kradzieże, a mając lat 19 capnęli go na włamaniu do sklepu.

Pewnego dnia siostra Ivana, Margaret została potrącona przez samochód, tuż za ich domem. Chłopiec podbiegł do niej i tulił zakrwawione ciało. Dziewczynka, nie odzyskawszy przytomności zmarła w końcu po 2 tyg pobytu w szpitalu. To doświadczenie bardzo odbiło się na Ivanie.

Ivan pracował jako budowlaniec przy budowie autostrad. Nie pił, nie palił, a swój wolny czas poświęcał na jazdę ukochanym motorem, wypady samochodowe w australijską naturę i polowania.

Całe jego zycie kręciło się wokół kontroli. To dlatego trzymal się z dala od używek, by nie stracić kontroli. Jego ubrania były zawsze dokładnie wyprasowane, buty wypastowane, a ogród i dom bez skazy. To sprawiało, że Peter Cantarella, jego były szef, bardzo dobrze wypowiadał się o jego pracy.

Do czasu aż Ivan pożyczył od niego pieniądze i nie zamierzał ich spłacić, ani odpracować. Doszło do tego, że banda Milatów zaczęła prześladować Petera i jego rodzinę.

Ivan i Michael często rezydowali w więzieniu Long Bay Gaol , choć Billie, Boris czy Wally też nigdy nie byli świętoszkami.

Kryminalna kariera Ivana zaczęła się na dobre. Początkowo odsiadywał krótkie wyroki za drobne kradzieże zwiazane z samochodami. Zdarzyło mu się też włamać do baraków wojskowych, skąd wraz z kumplem ukradł sejf. Generalnie lata 60’ mężczyzna spędził na odsiadkach.

W 1964 roku dostał 18 miesięcy za włamanie i wtargnięcie, ledwie miesiąc po wyjściu złapano go w kradzionym samochodzie za co dostał kolejne 2 lata, ale tym razem cieżkich robót. We wrześniu 1967 dostał następny wyrok, tym razem 3 letni, za kradzieże.

Ok 1972 roku Ivan upozorował samobójstwo i uciekł na rok do nowej zelandii.

Po kradzieżach przyszedł czas na gwałty, która rozpoczął od uprowadzenia dwóch autostopowiczek. Dziewczynom udało się go przegadać do tego stopnia, że zgodził się ich nie zabijać, jeżeli jedna z nich odbędzie z nim stosunek. Baaardzo honorowo słowa dotrzymał i dziweczyny uszły z życiem, a on został złapany i oskarżony. Z jakiegoś powodu jednak uprowadzone autostopowiczki zmieniły zeznania, a Ivana wypuszczono. Może gdyby wtedy trzymały się pierwotnych zeznań, życie 7 kolejnych ofiar zostałoby oszczędzone. Są one jedynymi ofiarami mordercy, które uszły z życiem.

W innych źródłach znalazłam informację, że z tarapatów pomógł mu wyjść John Mardsen, adwokat rodziny i zarzuty wobec niego zostały wycofane w 1975 roku.

W 1975 roku Ivan poznał swoją przyszłą żonę, Karen. Dziewczyna była nieletnia i niemal połowę młodsza od niego. Miała zaledwie 17 lat i była w 2 miesiącu ciąży z kuzynem Ivana. Tatuś dzieciaka się ulotnił, a ona potrzebowała kogoś, kto zaopiekuję się i nią i dzieckiem. I dlatego, jeżeli słuchają mnie młodsze osoby,a wiem, że słuchają, to apeluję, żebyscie sie zabezpieczali. Głowę należy mieć na karku a nie na kierownicy, bo zwykle nic dobrego z tego nie wynika. Mówię to jako kobieta, w szczególności do dziewczyn, bo to zwykle my mamy później bardziej przesrane. Jeżeli nie wstydzisz sie iść z kimś do łóżka, to tym bardziej nie powinnaś się wstydzić iść do lekarza czy apteki i dopilnować, żeby twój facet przywdział gumowy kubraczek. OK, skończyłam pastorzyć, wracam do sprawy.

Karen zdecydowała się zostać z Ivanem,ale szybko tej decyzji pożałowała. Jego charakter wiecznej kontroli odbijał się na jej osobie. Nie pozwalał wychodzić jej z domu, chyba że wiedział, z kim, gdzie, o której itd. Musiała rozliczać się z każdego wydanego centa, do tego stopnia, że na wszystko musiała przedstawiac mu rachunki. Mężczyzna nie stronił od przemocy, bił i okładał ją pięściami gdy nie mógł juz kontrolować swoich emocji. Bardziej od traumy fizycznej, wykończył ją jednak psychicznie. Karen wytrzymała z tyranem aż 12 lat i dorobiła się z nim córki. Odeszla od niego dopiero w 1987 roku. To odejście wkurzyło Ivana do tego stopnia, że spalił front domu jej rodziców. Rozwód udało się sfinalizować 13 lipca 1989 roku. To dzień jego klęski poprzez totalną utratę kontroli. To to bolało go najbardziej.

Ivan miał jeszcze jedną miłość- broń. Nie wiem jak skazaniec może mieć dostęp do broni (nie mówię o broni nielegalnej rzecz jasna), ale co ja tam wiem. W życiu się z agresywnym kangurem bić nie musiałam. Swoją kolekcję kochał tak bardzo, że niektóre egzemplarze nosił ze sobą do pracy przy budowie dróg. Jego ówczesny szef Don Borthwick wspominał poźniej, że Ivan wolał spędzać czas w swoim pokoju z książkami i bronią, niż z kolegami z pracy w barze. A skoro przy barze jestem, to powiem, że zdarzyło mu się wejść do jednego jak na dzikim zachodzie i walnąć pistoletem w stół. Jak dodam do tego zdjęcie Ivana w kapeluszu, i koszuli zapietej pod szyję, z gwiazdką szeryfa, to musiało być wesoło.

Ivan Milat otrzymał propozycję ugody 23 maja. Nie zgodził się na nią. 31 maja dorzucono my oskarżenie 7mio krotnego morderstwa turystów. Niemal miesiąc później, 28 czerwca morderca zwolnił prawnika Johna Marsdena. Wiele lat później, 18 maja 2005 roku, będąc na łożu śmierci, John wyznał, że w morderstwie brytyjskiej pary turystów Ivanowi pomagała siostra Shirley Soire. Kobieta zmarła 2 lata przed tym wyznaniem.

W tym samym czasie dwoje innych z braci Milat, Richard i Walter zostali oskarżeni w sprawie znalezionej u nich broni, narkotyków i przedmiotów należących do ofiar.

Posiedzenie wstępne Ivana rozpoczęło się 24 października 1994 i trwało do 12 grudnia tegoż samego roku. W tym czasie przesłuchano ponad 200 świadków. Ostatecznie mężczyznę postanowiono pozostawić w areszcie do czerwca 1995.

Mark Tedeschi oskarżyciel korony był prokuratorem . To on prowadził sprawie Ivana Milata w sądzie najwyższym nowej południowej walii. Proces mężczyzny określony został na największy w historii kraju proces o morderstwa. Rozpoczął się 26 marca 1996 roku. Mężczyzna nie przyznawał się do żadnego z zarzucanych mu czynów, a wchodząc na salę rozpraw był w doskonałym humorze, śmiał się. Jego obrońcą był Terry Martin. Linia obrony jednak była żałosna, gdyż Terry oskarżał Richarda, brata Ivana o popełnione zbrodnie. W procesie właściwym zeznawało 145 osób. 18 czerwca zeznawał sam oskarżony. Oczywiście jedynie się pogrążył.

Na rozprawie obecni byli rodzice wszystkich zamordowanych osób.

Po kolejnym ciężkim dniu przesłuchiwań, tuż przed 16, Mark zapytał o gumowe rękawiczki znalezione podczas przeszukania domu. Ivan bez zastanowienia wypalił „ nigdy nie nosiłem żadnych” i urwal wpół zdania. Tego dnia, rozprawa dobiegła końca zaraz po jego słowach.

Wyrok sądu zapadł 27 lipca 1996 roku.

Ivan został skazany na 7 krotne dożywocie bez możłiwości zwolnienia warunkowego , 6 lat za próbe uprowadzenia Paula Onionsa, 6 lat za okradzenie Paula i kolejne 6 lat za próbę morderstwa na Paulu.

Na powitanie w Maitland Gaol Ivanowi spuszczono manto. 16 maja 1997 wraz z George’m Savvas’em, radnym z Sydney oskarżonym o handel narkotykami, spróbował uciec. Próba godna Alcatraz zakończyła się powieszeniem Georgea – w celi, nie w ramach wyroku , i przeprowadzką Ivana do do Goulburn Correctional Centre, wi ezienia o maksymalnym rygorze.

W więzieniu odwiedzała Ivana córka Lynise i jej matka Marilyn. I żeby było weselej, nie była to była żona Ivana a żona jego brata Borisa, zktórą miał romans a który zaoowocował właśnie pojawieniem się na swiecie Lynise.

Poza tym, mężczyzna nie nudził się w więzieniu i wielokrotnie aplikował o apelację. Najpierw w listopadzie 1997 sąd apelacji kryminalnych nowej poludniowej walii odrzucił jego sprawę. Poźniej w 2004 aplikował o zwolnienie i apelację w Wysokim sądzie Australijskim. Sąd odrzucił i ten wniosek. Ostatecznie 27 października 2005 roku po raz kolejny spotkał się z odrzuceniem apelacji, tym razem w sądzie najwyższym nowej południowej walii.

Na tym apelacje Ivana jednak się nie skończyły. Próbował jeszcze 2 razy w 2006 i raz w listopadzie 2011.

Poza wytrwałym pisaniem apelacji, próbował zabaw fizycznych. W 2001 roku połknął żyletki, zszywki i inne metalowe przedmioty.

26 stycznia 2009 roku odciął sobie mały palec. Plastikowym nożykiem. Chciał go dołączyć do kolejnej apelacji.

Dwa lata później, w maju 2011 roku Ivan zażądał Play station. A ponieważ komisarz więzienny Ron Woodland odmówił, zastosował strajk głodowy. Głodował 9 dni. Źródła jednak podają absurdalną liczbę zrzuconych przez niego w tym czasie kilogramów, bo aż 25. W 9 dni. Nie wiem czy komuś się z funtami pomyliło co jeszcze miało by sens, ale 25 kilo to niezła dieta cud. W każdym razie według news.com.au mężczyzna z 85 kilogramów zszedł do 60 w miedzyczasie odmawiajac ważenia.

Komisarz Woodland wykazał się też poczuciem humoru i w rozmowie z The Sunday Telegraph powiedział „ wiedziałem że zacznie jeść, bo za bardzo lubi papu. Może udawać i rozpoczynać tyle strajków ile zechce, ale danie mu play station nie miałoby sensu, Toć potrzebowałby dwóch rąk żeby grać” Pił oczywiście do odciętego wcześniej palca.

Stwierdził też, że nikomu nie da konsoli a już tym bardziej seryjnemu mordercy.

Wystarczyło, że w 2001 roku Ivan został przeniesiony do Centrum korekcyjnego wysokiego ryzyka w Goulburn Correctional Centre. A tam dostał toster i TV. Publika się wściekła.

W maju 2019 roku Ivana zabrano do Prince of Wales Hospital, czyli szpitala księcia walii w Randwick, gdzi ezdiagnozowano u niego końcowe stadium raka przełyku.

9 sierpnia tego samego roku osłabionego mordercę przeniesiono na strzeżony oddział w wyzej wymienionym szpitalu. Przed umieszczeniem go w szpitalu stracił on 20 kilogramów i miał wysoką temperaturę.

Zmarł o 4.07 27 października 2019 roku w skrzydle szpitalnym więzienia Long Bay.

Przed śmircia przyznał sie matce do popełnionych zbrodni, ale nigdy nie przyznał sie do nich publicznie. Policja wierzy, że zamordował on znacznie więcej osób. Ich średnia to 28 osób. Są pewni co do 4 kolejnych, ale nie mieli wystarczającej ilości dowodów by go o nie oskarzyć. Ja doszukałam się jeszcze 8 osób.

W 2015 roku brat zmarłego, Boris rozmawiał ze Steve’em Aperen’em konsultantem policji LA i FBI. Wyznał mu, że to Ivan zastrzelił taxówkarza Neville’a Knight’a w 1962 roku. Karę za to morderstwo odsiadywał już Allan Dillon. Steve zdecydował jednak o przeprowadzeniu testu wykrywaczem kłamstw i po przetestowaniem Borisa i Allana doszedł do wniosku, że w rzeczy samej to Ivan zastrzelił Nevlle’a a Allan był niewinny.

W 2012 roku pra-bratanek / pra- siostrzeniec mordercy, Matthew Milat poszedł w ślady pra-wuja.

19 latek zamordował siekierą Davida Auchterlonie w 17 urodziny chłopaka. Zamordował go w tym samym Belanglo Forrest, gdzie przed lady policja znajdowała szczątki turystów.

Na podstawie makabrycznych poczynań Ivana Milata powstały 2 filmy, wydane zostałay 2 książki, a kolejna jest w trrakcie pisania. Dodatkowo w TV pojawił się wywiad z mordercą i i mini seria skupiająca się na pracy Task Force Air, która złapała Milata.